Hoog boven Wenen

Gedreven door gevoelens van nostalgie (ik was hier ooit toen ik 5 was) sleep ik Ils mee naar de Prater. Een mooi reuzenrad uit de 19de eeuw met daaraan vast en complete kermis. Mijn oog wordt getrokken door een draaimolen op zeker 100 meter hoogte. Ilse ziet de zweefmolen al hangen en de bui ook. Via spookslotten, spiegelpaleizen en lunaparken lopen we er heen. Tot mijn verbazing stelt Ilse het gedroomde voor; ‘ Zullen we een ritje maken?’. Meteen voel ik mijn handpalmen opwarmen. Die machine is best hoog. Om mezelf niet te laten kennen koop ik toch kaartjes. Een strenge Oostenrijkse snor commandeert dat we onze slippers uit moeten doen en onze spullen in de kast achter moeten laten. Alleen mijn zonnebril zit nog in mijn haar. We gaan zitten en op twee punten worden we ingesnoerd. Dan volgt een wiep omhoog om alvast te wennen aan de idee dat je ieder moment te pletter kan vallen. Vier dunne kettinkjes houden onze stoeltjes bijeen. Het ruikt naar oude urine. De molen begint te draaien. Ilse knijpt in mijn handen en verliest nu al liters vocht, of ben ik dat zelf!? Nu begrijp ik de penetrante lucht pas. Deze machine genereert pure angst. We gaan hoger en hoger. Het kost mij moeite mijn spieren te ontspannen. Dapper zeg ik tegen llse ‘ wauw, moet je de stad eens zien!’ . Ilse fluistert dat ze niet durft te kijken en ik realiseer me dat ik ook nog niet naar de grond gekeken heb, laat staan omhoog.
Op 117 meter hoogte vloeit de spanning uit mijn lijf. Een mix van hormonen en pure vrijheidsprikkels maken zich meester over mijn lichaam. Dit is kicken zeg! Ilse lijkt ook te genieten en eenmaal op de grond staan we nog steeds na te schaken. Het genot maakt plaats voor een misselijk gevoel en snel verlaten we het terrein van de Prater.
Die middag dompelen we onszelf onder in de fijne vibe van Wenen. Wat een schitterende stad met een rijke geschiedenis. We besluiten om de rest van de dag door te brengen in de ‘Volksgarten’ achter een van de paleizen van Sissi. Daar voltrok zich een ‘Graan Dankfeest’, waar alle sjieke burgers van Wenen op af waren gekomen pilsjes te hakken in hun traditionele Tiroler outfits. Ilse en ik waren de koning te rijk. Op een afstandje in het gras, op Ilse’s favoriete picknick-kleedje, dronken we bier en fris. We deden ons te goed aan zoute krakelingen en het beste appelgebak van de stad. Het lijkt wel vakantie!