21 september '12
In Vouvourous hebben we gelukkig een stukje strand voor ons alleen. Na 5 dagen Griekenland (waarvan 3 in de regen en de blubber) zijn we wel een beetje klaar hier. Wellicht is het vanwege het weer of misschien vanwege de economische puinhoop die ze zelf gemaakt hebben, maar de Grieken zijn een tikkeltje chagrijnig.
Zonder navigatie (met een papieren kaart J) zijn we op weg naar Istanbul, op weg naar onze kleine, lieve oud huisgenoot en Turk Nuray. Op de radio maakt het Griekse kattengejank direct plaats voor opzwepende beats van Tarkan en zijn kornuiten. Ik heb altijd gezegd: vanaf Turkije begint onze reis pas écht, maar zo voelt het nog niet… Het is als vakantie met mijn lief!
WOW, wat een drukte, getoeter, inhaalacties op de ring, gekkenhuis! Wat betreft verkeersdrukte hebben de Turken een volstrekt liberale oplossing: ‘ Hier is een stuk asfalt zonder strepen of snelheidslimieten, have fun!’. Er staan wel tolpoortje…maar hoe deze werken? Géén ideeee!!! Het getoeter achter ons wordt luider en luider dus onder de toeter-druk rijden we maar gewoon door. Sirenes beginnen te loeien en lampen hevig te flikkeren. Maar ook dat blijkt standaard procedure zonder repercussie. Bijna doorgedraaid en zwetend rijden we Kartal binnen. De wijk (vergelijk het met een kleine Nederlandse stad) waar onze gastvrouw een belangrijk deel van haar jeugd heeft gewoond. We weten niet precies waar we moeten zijn dus stoppen bij een willekeurige school om een hulplijn in te schakelen. Wat blijkt... Nuray is om de hoek, we staan bij de ingang van haar oude school!! Toeval!?!?!?! In het licht van onze verstralers doemt een dansende Turk op.. Ons Istanbul-feest kan beginnen! Samen met twee van mijn liefste mensen me onderdompelen in een doodgewone buitenwijk van Istanbul, waar geen buitenlander te vinden is. Alleen twee blonde gekken met een auto. Wat voel ik me rijk!
ahhh, met Nuraytje! Gezellig!