Gatver, wat een klote idee was dat; wild kamperen. We hadden allebei geen oog dichtgedaan. De ervaring op weg naar onze eerste wild kampeerplek in Cesme (Westkust Turkije) heeft ons denk ik de das omgedaan. 500 meter van onze beoogde kampeerplek werden we begroet door een groep bloeddorstige Anatolische zwerfhonden. Een soort van witte rottweilers met een ongezond overschot aan groeihormonen. Na 100 meter staakten deze Turkse hyena’s al blaffend de achtervolging, maar de schrik zat er bij ons goed in. De hele nacht waren we waakzaam. In mijn ene hand een stuurslot (in de vorm van een honkbalknuppel) en in de andere hand het satelliet apparaat voor noodoproepen. De schaarse rem-slaap die ik had genoten, was gevuld met dromen van behaarde handen die onze daktent binnendrongen. Mohammed, wat was dat een brakke nacht!
We hebben het overleefd en godzijdank sliepen we de afgelopen dagen in een kabouterhuis in Dalyan, een schitterend Turks natuur resort. We hebben hier 2 Amerikaanse vrienden gemaakt. Nick en Andrew. Stereortypen Amerikaanse computernerds; tikkeltje pafferig, een XL eetlust, ‘that’s awesome’ als stopwoord, maar o zo gezellig en vriendelijk. Een goede injectie mannelijkheid die gekenmerkt wordt door ‘spek met ei’, avondjes Risken, beachballen, pils drinken, discussiëren over Amerika, zwemmen en hiken naar de schitterende graftombes van Dalyan en plezier maken op de camping. Fantastische dagen waarin we weer op kunnen laden voor onze volgende wildkampeer-poging.
