Poffertjes en Taliban

In Bam ontmoeten we Roman. Een jonge Duitser met volkswagen bus waarmee we samen de tocht door Balochistan gaan maken. Dat lijkt ons een goed schild. Vanaf de laaste 300 kilometer naar de grens met Pakistan worden we begeleid door politie escortes. Meestal een blauwe Toyota Hilux met in de laadbak 4 Kalasjnikov’s, die worden bediend door jonge jongens met baarden. We twijfelen een beetje of we beter af zijn met of zonder deze schietgrage kornuiten. We trekken namelijk veel bekijks en ’onze’ agenten zijn duidelijk niet de beste G.I. Joe’s in de regio.

De verhalen over Balochistan (gebied ter grote van Duitsland, verdeeld over Iran en Pakistan) zijn niet mis. In het grensgebied wordt veel drugs gesmokkeld. In het Iraanse gedeelte bieden lokale drugsbaronnen gegijzelde touristen aan in ruil  voor een kaartje ‘verlaat de gevangenis zonder te betalen’. Maar dat is nog altijd beter dan het risico dat we lopen in Pakistaans Baluchistan. Deze regio wordt praktisch geheel gecontroleerd door de Taliban. Gegijzelde touristen worden hier voornamelijk gebruikt voor het maken van goede Jihad video’s. Dan ben je letterlijk en figuurlijk nog verder van huis.

Rond 9 uur zijn we bij de grens. Iran uit is een koekie, Pakistan in vraagt echter wat geduld. Na een bezoekje bij de vreemdelingendienst worden we van kantoor naar kantoor gestuurd. In totaal zetten we die dag 23 keer onze naam, handtekening en paspoortgegevens neer. Er is overigens geen vrouw te bekennen. Ik maak voor het eerst kennis met het fenomeen “ongegeneerd staren”. Ondanks het feit dat ik helemaal ingepakt zit en dus enkel mijn gezicht en handen zichtbaar zijn, is er klaarblijkelijk reden om onophoudelijk te staren. De ongeschoren mannen zijn niet te peilen. Of hebben we ons bang laten maken door alle verhalen?

Zes uren later mogen we dan Pakistan in rijden. Op het moment dat het donker begint te worden stoppen we bij een kaal gebouwtje met een binnenplaats. Het is het politiebureau waar we gaan overnachten. Zonder elektriciteit en zonder stromend water. We tasten af, wie zijn deze mannen? Ze dragen geen uniform, zijn het wel echte politiemensen? Ineens bedenk ik me dat we geen enkel insigne gezien hebben wat bewijst dat zij daadwerkelijk politie zijn! Op dat moment hoor ik een man in de hoek praten via  zendapparatuur die aangesloten is op een accu. “Ggggggghhhhhh……Ali Akbar… Ggggghhhh….Taliban 2…..Ggggggghhh….Taftan….”

Wat zeggen ze zou?! Taliban?! Misschien zijn dit wel geen politiemannen, maar zitten we nu in het “kantoortje” van de Taliban! Ik krijg het Spaans benauwd. In het Duits vertel  ik Roman en Joep mijn gedachten. Ze beamen dat we geen officieel bewijs gezien hebben. Onze verontrustende conversatie wordt schijnbaar opgemerkt door de mannen. Binnen 1 minuut verlaat iedereen de kamer. Na een kwartiertje komen de mannen weer 1 voor 1 weer binnendruppelen. Allemaal met herkenbaar uniform aan. Blijkbaar hebben ze onze verontruste gezichten kunnen lezen. We voelen ons licht beschaamd dat we zoveel wantrouwen hadden, maar wat wil je in deze omgeving! Uit schuldgevoel bakken we die avond poffertjes voor ze. Mjammm mjammm!!!