De hemel is een zwijnenstal

We naderen de Wagah border. Deze grenspost met India heeft faam verworven vanwege de dagelijkse sluitings-ceremonie, die we graag willen bezoeken.   Maar voor het zover is dienen we ons monster eerst de grens over te jagen. Natuurlijk worden we eerst van loket naar loket gestuurd, maar na een uur stempels halen lijkt ons plakboek compleet.  Nog maar één ambtenaar te gaan. Slechts een formaliteit. Deze man checkt of de informatie op ons autopaspoort overeenkomt met de gegevens op en in de auto; kenteken, chassisnummer en motorbloknummer. Vooralsnog is hier in geen enkel land echt aandacht aan besteed. Maar goed ook, want thuis konden wij zelf  het motorbloknummer met geen mogelijkheid vinden.

Maar dit is India. De aangewezen pennenlikker blijkt een ware speurneus en ontdekt, na 3 uren zoeken, een nummertje op het motorblok wat anders is dan dat op ons autopaspoort. Een ongelukkig foutje van onze kant, dat keihard wordt afgestraft door de Indiase bureaucratie. Zes uur lang worden we vastgehouden bij de douane en moeten we verklaren waarom de nummers niet corresponderen. Als wij vragen of zij überhaupt weten waarom het nummer zo belangrijk is, blijft een fatsoenlijk antwoord achterwegen. “The numbers have to match”.  Ilse huilt en Joep zou wel over dit stelletje schapen heen willen rijden.  Dit kunnen we echt niet gebruiken na de waardeloze spooknacht van gister.

Dan slaat de klok zes uur. De doorgewinterde ambtenaren laten pardoes hun pen en papier vallen en beginnen hun tas te pakken. Gered door de tijd. We moeten beloven dat onze Nederlandse monteur een verklaring afgeeft met betrekking tot het motorbloknummer en dan krijgen we de benodigde laatste stempels kado. Uitgeput rijden we dan eindelijk India binnen. Onze batterij moet hoognodig worden opgeladen en het dichtstbijzijnde 5 sterren hotel lijkt de meest voor de handliggende  optie.

In het Ista resort in Amritsar kijken we onze ogen uit. Het is hemels. Zwembad op het dak, ongeëvenaard buffet en zeer vriendelijk personeel. Alle reden voor een big smile zou je denken. Maar wij blijken de enige die kunnen lachen. Het restaurant is afgeladen met dikke Indiërs die er een sport van maken om zich zo onbeschoft mogelijk te gedragen richting de buitenwereld. Dit hotel is als parels voor de zwijnen.

Na ons een dag te hebben teruggetrokken worden we, eenmaal buiten de poorten van het hotel, overdonderd door India. Een geur die bestaat uit een mengsel van afval, poep, wierook en masala kruiden dringt onze neus binnen. Wat een schitterend land, maar mijn god wat maken deze mensen er een puinhoop van. Onvoorstelbaar. De analogie met zwijnen doemt weer op.

Aan het eind van de dag brengen we een bezoek aan de grensceremonie. Honderden mensen staan in lange rijen te wachten tot de poorten opengaan. De ingrediënten voor dit concept zijn simpel. Een stadiontribune aan Indiase zijde, een stadiontribune aan Pakistaanse, twee sets asociaal harde speakers en een paar soldaten die kunnen paraderen als Michael Jackson. Wie de meeste herrie maakt heeft gewonnen. Het publiek gaat uit z’n dak en iedereen danst op Bollywood classics. Een ervaring die we niet hadden willen missen.  De hemel is een zwijnenstal, maar wel een hele vrolijke!