Manali; back to the ’80′s!

Op aanraden van de eigenaar van een toeristenbureau besluiten we de rust op te zoeken en naar de voet van de Himalaya te rijden. De heenweg naar Manali is op z’n zachts gezegd rampzalig. Langs steile afgronden lopen kronkelige bergwegen die worden bereden door debiele vrachtwagenchauffeurs, levensmoe zijnde  buschauffeurs en wij. Alleen voor de laatste groep weggebruikers lijkt weinig oog te zijn.  Ilse staat doodsangsten uit. Van de beleefde, nette, vriendelijke Ilse is na 5 uur rijden weinig tot niets meer over. Agressie in haar ogen, stoom uit haar oren, opgefokt en vooral kwaad.  We hadden wel 10x doodgereden kunnen worden! Inmiddels is duidelijk dat Indiërs hun rijbewijs bij aanschaf van de auto krijgen óf hun rijbewijs voor een paar corrupte ruppees weten te bemachtigen . Dat verklaart deze chaos en onveiligheid op de weg.  Maar eerlijk is eerlijk, de eindbestemming mag er zijn!

Manali is heerlijk en we worden getrakteerd op een dik pak sneeuw. En dat is wel zo lekker, want dan zie je alle zooi niet liggen. Er ontvouwt zich een prachtige, sprookjesachtige voet van het Himalaya-gebergte. We besluiten nog verder naar boven te rijden om te kijken of we de ski’s onder kunnen binden. Dat zou toch echt te gek zijn. Bij inspectie van de piste is die hoop snel vervlogen. De 10 centimeter sneeuw wordt geplunderd door honderden Indische stelletjes die Manali  als huwelijksreisbestemming hebben gekozen en nog nooit sneeuw hebben gezien. Ondanks dat er van skiën niets terecht gaat komen wordt het een fantastische middag. Welcome to the eighties. Gehuld in uit één stuk gemaakte neonkleurige skipakken tuimelen Indiërs over elkaar heen,  terwijl ze de witte poeder in hun mond stoppen. Paarden, ossen en honden lopen vrolijk rond over de piste. En in het land der blinden is eenoog koning;  als je hier ski’s en skischoenen bezit mag je jezelf leraar noemen.  Dat is nog eens winterpret!