Halverwege de vieze straat vol souvenirshops, fietsriksha’s en zwerfhonden worden we gemaand te stoppen. Indische snorren in bruin uniform vertellen ons dat het voorbij deze blokkade autovrij is. Een nobele poging om roetuitstoot te beperken en zodoende de parel van India ‘colgate wit’ te houden. Een paar uur later aanschouwen we hem met eigen ogen. We waren al gewaarschuwd. Het zou druk en toeristisch zijn. En dat blijkt een understatement. Over de Indiase kinderkopjes kunnen we lopen en voor elke potentiële fotospot moeten we een paar ellebogen incasseren. Maar de ‘Taj’, zoals de locals ‘m noemen, is desondanks fantastisch.
De schitterring van de marmeren graftombe is zo sterk dat we onze zonnebrillen op moeten houden. De ingelegde mozaiek is duizelingwekkend mooi. Steentje voor steentje met zorg en meesterschap ingelegd. Alleen de mooiste materialen waren goed genoeg voor de creatie van dit eerbetoon. We gaan er maar eens rustig bij zitten om alles op ons in te laten werken. ‘ Wat heeft deze sultan gedreven?’ De legende zegt dat deze tombe uit liefde is gebouwd. Maar dat betwijfelen wij. ’ Zoveel weelde tussen zoveel armoede, dat gebeurt toch niet uit liefde?! Dat is hooguit ego!’ . ‘Waarschijnlijk iemand met een nog groter ego dan jij Joep’ weet Ilse nog aan te vullen. We zijn nog even stil en concluderen dan dat uit megalomie de mooiste dingen worden geboren.
