19:00 uur Palic, Noord Servië. Na een stevige rit vanuit Hongarije komen we aan in Palic. Dit dorpje ligt aan een groot recreatiemeer. Een toeristische trekpleister, geroemd om haar nachtleven. We zijn op zoek naar een camping en tot onze opluchting staan er borden met pictogrammen van tentjes en caravans. Als jonge woudlopers volgen we de peilen. Maar met elke afslag die we nemen wordt de hoop op het vinden van een camping steeds kleiner. We passeren verroeste speeltoestellen, slecht onderhouden villa’s met bordjes ‘zimmer frei’, een met gras begroeide atletiekbaan en een leeg zwembad. Om vervolgens voor de gesloten poort, van wat ooit kampeerterrein was, te eindigen. Anderhalf uur later hebben zijn we volleerde Palic kenners, maar van een camping is geen sprake. Bij navraag bij een pompstation waren er verschillende kampeerterreinen ‘in the old days’. En dat zegt eigenlijk alles. Wat ooit was is niet meer. Verpest door de gevolgen van oorlog en recessie.
Noodgedwongen accepteren we het aanbod op de borden bij een van de vele villa’s. Een groepje mannen is druk in gesprek. Maar al snel stapt een stevige gebruinde zestiger (wit t-shirt, blauwe sportbroek en zwarte slippers) op ons af. ‘Ich Hans’ roept hij vrolijk, vergezeld van een stevige handdruk. ‘Diese my friends’ en hij wijst naar de 2 andere gasten. De mannen blijken Duits en dat maakt communiceren een stuk gemakkelijker, daar Hans meer van de gebaren en de enkelvoudige expressie is. Direct wordt ons een fijn maaltje aangeboden en gaat het gesprek over het samenzijn van nationaliteiten, familie, oorlog, economie en corruptie. Servië is haar gastvrijheid niet verloren.
