Bommen in Pakiman

Helaas. In Baluchistan hebben we niet uit kunnen vinden of Pakistaanse vrouwen daadwerkelijk zo mooi zijn als men zegt. Waarom? Ze zijn gewoon niet te vinden.  Al 4 dagen rijden we door kleine en grotere nederzettingen. Maar van het vrouwelijke soort  geen enkel spoor.  Zero, niks, nada. De vierde dag besluiten we dan ook dit land om te dopen tot Pakiman.

’Ze moeten er zijn’ zeg ik nog tegen Ilse, wijzend naar de kleine kinderen. Bij navraag krijgen we uitsluitsel.  De vrouwen worden binnen, als een soort Swarovski glaswerk, zorgvuldig  bewaard. Alleen de rechtmatige ‘eigenaar’ en haar broers mogen de trots van de familie zo nu en dan bewonderen. Het is duidelijk een kwestie van eer. De mannen regelen alles buiten de deur. Niet zo gek dus dat Ils constant ongegeneerd aangestaard wordt. Dat is gewoon gratis genieten van andermans blinkende collectie!

Zo’n 20 km voor Quetta begint de sfeer gespannender te worden. De politie escortes worden groter en de mannen met baarden zijn zwaarder bewapend. Midden in Quetta moeten we 25 min. wachten op ons volgende escort. In de tussentijd worden we ’Obama style’  bewaakt;  een ring van agenten staat nerveus om ons heen. We worden er allebei een beetje naar  van. Vanwege een religieuze  maand, Muharam, staat alles en iedereen op scherp. We willen hier dan ook zo snel mogelijk weg .

Tegen onze zin in moeten we langer in Quetta blijven, voor het verkrijgen van een veiligheids-/escortbrief. De volgende dag melden we ons braaf bij de ‘Government of Foreign and Tribal Affairs’. In een druk ouderwets papierkantoor,  raken we  aan de praat met een aantal ambtenaren. Hier horen we voor het eerst hoe het er aan toe gaat met “arranged marriages”.  Eén van de mannen vertelt trots dat hij in maart gaat trouwen. Wanneer we doorvragen blijkt hij zijn aanstaande bruid  nog nooit gezien te hebben.  Het bestaat dus ECHT! Na 5 uur wachten verlaten we eindelijk het kantoor.  “Enjoy your marriage”, zeg ik, terwijl ik hem de hand schudt. “Enjoy your wife!” vult Ilse nog enthousiast aan.

Lachend lopen we het complex uit, richting uitgang. Er hangt een ongewoon spannende stilte. Een man op ons af en vertelt dat er 2 straten verderop een bomaanslag heeft plaatsgevonden. We dienen zo snel mogelijk richting hotel te gaan. Van de hoteleigenaar krijgen we huisarrest. We horen dat er niet alleen in Quetta een bom is afgegaan, maar  ook op vier andere plekken in Pakiman. Meer dan 30 doden. Bizar, het is hier eigenlijk gewoon oorlog en wij zitten letterlijk midden in. Wat een dag, wat een leven, wat een wereld!