Mijn huis is jouw huis

Na 8 uur non-stop gas geven komen we aan in Multan. Het is hier blijkbaar een stuk minder gevaarlijk want ons escort heeft ons voortijdig verlaten. De GPS blijkt een tikkel van slag van deze werkdag . De vertrouwde stem wil ons midden in Multan dwars door een betonnen brug laten rijden. Wij weigeren en vragen de weg aan een politieagent die toevallig op de bus staat te wachten.

‘Waar moeten jullie naartoe?’. ‘Naar Islamabad’.. ‘ Ah. Die kant moet ik ook op, ik rijd wel met jullie mee! En trouwens waar slapen jullie eigenlijk? Want je kan beter niet s’nachts rijden en Islamabad is nog ver!’ ‘Nog geen idee, we hopen ergens op een politiecompound te slapen’ ‘Ah, in dat geval nodig ik jullie uit bij mij tuis, mijn vrouw zal voor ons koken! By the way, I’m mister Naeem’

Wij zijn overdonderd door deze gastvrijheid. Maar we hebben ons laten vertellen dat dit de Pakistaanse gewoonte is. Daarbij is het een welkome dosis positiviteit, na vijf dagen waarin we ons behoorlijk onveilig hebben gevoeld. Aangekomen in het dorp van mister Maeem staat naast een fantastisch maal ook een fantastische familie op ons te wachten. Wat een onthaal. Zowel wij als onze Duiste metgezel krijgen allebei een riante kamer aangeboden.'Mijn huis is jouw huis'. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en ik knijp Ilse stevig in haar billen;).

We zijn beland bij een bezige familie. Naeem blijkt inspecteur en werkt ook voor de VN. Zijn broer werkt bij de bank en zijn schoonbroer (in wiens huis we zitten) is de lokale katoenbaron. Iedereen spreekt keurig Engels en dat komt goed van pas bij de interessante gesprekken die we hebben. Er is een bijzonder goede klik. Eigenlijk wil iedereen nog wel wat extra tijd met elkaar doorbrengen. Dat is helaas geen optie, want snelheid is geboden. Morgen vinden de laatste (meest onveilige) herdenkingsdagen plaats van de religieuze Muharam maand. Islamabad is dan de meest veilige plek om te verblijven. Er volgt een warm afscheid en mister Naeem drukt ons op het hart dat we, waar en wanneer dan ook, altijd kunnen bellen mochten we iets nodig hebben. Ons afscheid gaat gepaard met knuffels (voor de mannen), handdruk (voor Ilse) en Nederlandse drop (voor de achterblijvers).