Het zwarte spook

Ons verblijf bij de familie Khan zit erop. Onze Indiase visa staan in onze paspoorten en we kunnen Pakistan verlaten! Op naar India! We verheugen ons erop om weer op veilige grond te zijn. Pakistan is prachtig qua natuur en de mensen zijn zeer vriendelijk, maar het 24 uur per dag alert zijn heeft ons energie en reisplezier gekost .

Onderweg naar de grens bezoeken we de een na grootste zoutmijn van de wereld. Gek genoeg  worden we doodgegooid met zouteloze praatjes over dieptes, hoogtes en aantallen. Moe eindigen we die avond rond een uur of negen in een muf hotel op de grens tussen Pakistan en India. Onze hotelkamer blijkt  vol muggen te zitten, de bedden vol dubieuze vlekken en elektriciteit moet hier nog worden uitgevonden. Evenals eten. We snakken naar een goede maaltijd, maar het personeel lijkt de voedsel voorraad zelf te hebben weggesnoept. Teleurgesteld besluiten we ons terug te trekken in onze mummy-slaapzakken en snel te gaan slapen. Des te sneller is het ochtend. Niet wetende dat we die nacht een overdosis adrenaline zullen krijgen.

Om 05:32 uur komt uit de rechterhoek van de kamer een rommelend geluid dat lijkt op scheurend karton. Het is pikkedonker. Een  gedaante bedekt met lakens staat voor ons bed. Ilse’s tas valt op de grond en ik zit stijf rechtop in mijn bed.  Ilse begint n seconde later te gillen als een pasgeboren lam. “Nu zijn we er geweest.. heeft hij een pistool? Worden we overvallen?”.  Ik doe verwoede pogingen mezelf uit de mummy te bevrijden om het zwarte spook een paar tikken op z’n neus te verkopen.  Ilse gilt en gilt en gilt. Dan spreekt een zware stem ons toe;  “ Don’t worry, no problem sir, don’t worry…”.  Het spook loopt diagonaal door onze kamer en verlaat de ruimte via de normale deur. We kijken elkaar compleet beduusd aan en zijn met stomheid geslagen. Wat gebeurde er? Nee, dit is ECHT niet normaal! Ik wurm me verder uit de verrekte mummy en loop richting de receptie. “ I want to speak to the manager”. Bulderend loop ik het directiekantoorje in en kan mijn ogen niet geloven.  Het zwarte spook kijkt schuchter op en zegt met geknepen billen  “I am the manager “. Nou breekt mijn klomp.

Verbolgen, verbaasd en boos pakken we onze spullen en verlaten om 6:15u in het donker het hotel. Na een paar bakken koffie en een goed ontbijt (we hadden een Subway gevonden!) rijden we weer terug naar de grens. Aangekomen in het grensdorpje willen we onze laatste Pakistaanse ruppees er doorheen jagen bij de souviniershopjes. Meteen komt er een verkoper op ons af. “Zijn jullie de gasten die vannacht het hotel verlaten hebben?” Hij biedt ons een kopje chai aan en nodigt ons uit in zijn huis ; “Ik wil niet dat jullie met zo’n gevoel Pakistan verlaten, dit is niet de ‘Pakistani way’ ”. Even later stapt het zwarte spook de shop binnen. Hij biedt nogmaals zijn excuses aan voor vannacht en vraagt ons om een bijzondere brief te schrijven. Een brief waarin we aangeven dat er niets gebeurd is vannacht. Wat blijkt; meneer de manager heeft naast zijn eigen vrouw een minnares in het dorp en wilde in het holst van de nacht weer naar binnen sneaken via onze hotelkamer. Arm spook. We schrijven een brief dat er wel “iets” gebeurd is, maar dat het opgelost is. Nu zijn huwelijk nog…